ریچارد اورشد، شیمیدان در دانشگاه بریستول و از نویسندگان این مقاله می‌گوید: «این اولین و تنها مدرک از ساختن پنیر (در دوران نوسنگی) در اسناد باستان شناسی است. این یافته‌ها تنها نشانه این نیست که در آن زمان بشراستفاده از این فناوری پیچیده را فراگرفته بود، بلکه گواه بر آن نیز هست که آنها گام به رابطه پیچیده‌ای با حیوانات گذارده بودند که فراتر ازشکار آنها بود. این امر به عنوان یک اروپایی تصویری را از جایی که ما از آن آمده‌ایم، در ذهن من می‌سازد: ریشه‌های فرهنگ و روش‌های اشپزی ما».

ساختن پنیر، راهی را در اختیار دامداران عصر حجر قرار داده بود تا بتوانند بیشینه استفاده ممکن را از منابعی از دام‌هایشان که در دسترس آنها قرار داشت، ببرند. انسان‌های اولیه بعد از دوران کودکی قادر به هضم قند شیر (یا لاکتوز) نبودند. هرچند پنیری که به روش سنتی ساخته شده بود لاکتوز کمتری از شیر تازه داشت. اورشد می‌گوید: «ساخت پنیر می‌توانست این امکان را به آنها بدهد تا بدون مریض شدن، از مشکل غیر قابل هضم بودن آن اجتناب کنند».

هیتر پاکسون، انسان شناس فرهنگی در ام‌آی‌تی که بر روی تولید کنندگان صنعتی پنیر در ایالات متحده تحقیق می‌کند می‌گوید:‌ »این یک گام کوچک است، اما تصویر عبور از مرحله صحرا نشینی را تکمیل می‌کند». او گمان می‌کند که شاید انسان‌های دوران نوسنگی، شیر را با استفاده از باکتری‌هایی که در طبیعت یافت می‌شد، می‌بستند و نتیجه آن یک نسخه خوشه‌ای از پنیر مازارلای امروزی بود.